Σάββατο 2 Ιουνίου 2018

Το όραμα της Ευρωπαϊκής οικονομικής πίτσας!

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη!
Το φάντασμα της πολιτικής κρίσης της αστικής δημοκρατίας

 Οι εκλογές στην Ιταλία πάνε να τινάξουν την Ευρωπαϊκή οικονομία στον αέρα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των εκπροσώπων των λεφτάδων του κεφαλαίου, πολιτικούς και οικονομικούς. [1][2][3][4].
Με πιο κυνική ίσως αυτή του Γερμανού Επίτροπου Προϋπολογισμού Γκίντερ Έτινγκερ, που δήλωνε ότι οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν, δημιουργώντας σάλο. [5]
Επειδή όμως η συντηρητική δεξιά, πατροπαράδοτα, έχει μια σχέση έρωτα και πάθους με τους λεφτάδες, μπερδεύει τις πολιτικές μαριονέτες, που γλύφουν εκεί που πριν λίγο έφτυναν. Χαρακτηριστική η μεσοβέζικη έως αντιφατική στάση του προέδρου της Κομισιόν Ζ.Κ Γιούνγκερ που από την μια τσατίζει τους Ιταλούς λέγοντας ότι οι Ιταλοί πρέπει να δουλεύουν περισσότερο, να είναι λιγότερο διεφθαρμένοι και να μην επιρρίπτουν όλα τα προβλήματα της χώρας τους στην ΕΕ [6] κι απο την άλλη τα χώνει στους Γερμανούς δηλώνοντας ότι “στην περίπτωση της Ιταλίας καλό θα είναι να μην επιχειρηθεί να δοθεί ένα "μάθημα" στη Ρώμη, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.” [7] , αμφισβητώντας την ηγεμονική στάση της Γερμανίας και χαϊδεύοντας την Ιταλική ακροδεξιά και τις αγορές, ώστε να δημιουργήσει ισορροπίες.
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη!

 Στην Ισπανία πάλι ο Μαριάνο Ραχόϊ θάβει την Ισπανική δεξιά μέσα στα λασπόλουτρα της διαφθοράς, ενώ τα προσκείμενα του κεφαλαίου ΜΜΕ, εκθειάζουν τις προσπάθειες ανάκαμψης που έκανε για την Ισπανική οικονομία. Λογικό! Όπου έρχονται επενδυτές, έρχεται η ευημερία των αριθμών, η ευημερία αυτών που τους στηρίζουν και την πληρώνει ο κοσμάκης! Το τραγικό είναι ότι ο τυπάς και το εθνικόκαυλο κόμμα του έχασε την εξουσία “στα χαρτιά” με πρόταση μομφής από το αριστερό κόρνερ, με κόντρα άνεμο.

Τι οδήγησε όμως την κατάσταση εδώ και οι βασικοί “παίχτες” της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα; Γιατί οι ακροδεξιές ιδέες αναβιώνουν (και όχι μόνο στην Ευρώπη);
Πιστεύω ένας βασικός παράγοντας είναι η πολιτική στάση της Γερμανίας που προσπαθεί να επιβληθεί και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Γερμανών λεφτάδων, με κάθε τρόπο.
Γενικά οι μικροαστικές αντιλήψεις έχουν επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι μια κεντροδεξιά ή σοσιαλδημοκρατική πολιτική εκφράζει τον ρεαλισμό, την σταθερότητα και την οικονομική ευημερία. Πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να τους ξανακάτσει κάτι σαν τον Χίτλερ, αλλά οι σιωπηλοί πλειοψηφούντες λόγω της αγανάκτησης ωθούνται προς τα κει. Χωρίς φυσικά να μπορούν να αντιληφθούν ότι η μετακίνηση προς τα άκρα δεξιά, τελικά ικανοποιεί ίσως καλύτερα τα συμφέροντα των λεφτάδων. Απλά τους τρομάζει ότι θα χάσουν κεκτημένα πολλών ετών και θα τεθούν υπό αμφισβήτηση συνθήκες που χτίσανε τα συμφέροντά τους. Γι αυτό δείχνουν χαμένοι και αλλοπρόσαλλοι ως προς τις δηλώσεις, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό επηρεάζουν τις χρηματαγορές. Τον καθρέφτη της απληστίας τους!

 Ας δούμε όμως πώς δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το όραμα της τεράστιας οικονομική πίτσας, που τα υλικά της είναι λιωμένα πάνω στη ζύμη και ποιοί τραβάνε να πάρουν το καλύτερο κομμάτι.

 Το σχέδιο του “κεντροευρωπαϊσμού” (Mitteleuropa)

 Θα σας συστήσουμε δυο πρωτεργάτες του οράματος της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο πρώτος ονομάζεται Georg Friedrich List (1789-1846). Ήταν γερμανο-Αμερικανός οικονομολόγος. Ήταν υψυλόβαθμος υπάλληλος του δημόσιου τομέα και το 1817 διορίστηκε στο πανεπιστήμιο του Tubingen. Το 1822 καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλακή στο φρούριο του Aspeng απο όπου δραπέτευσε στην Αλασατία και αφού επισκέφτηκε την Γαλλία και την Αγγλία κατέληξε στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ το 1825, όπου έγινε γαιοκτήμονας και εκδότης εφημερίδας. Το 1837-43 τον βρίσκουμε στο Παρίσι ως αναλυτή και ανταποκριτή της Allgemeine Zeitung. To 1841 μάλιστα αρνείται μια προσφορά λόγω υγείας να εργαστεί σε μια άλλη εφημερίδα της εποχής, την Rheinische Zeitung και ένας άγνωστος νεαρός με όνομα Carl Μarx ανέλαβε την θέση!
Για τον List η Mitteleuropa οριζόταν σαν μια περιοχή από την Βαλτική και την Βόρεια Θάλασσα προς Βορά, μέχρι τη Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα προς Νότο.
Στα κείμενά του διατυπώνει δυο βασικές θέσεις:
1. Το μέλλον ανήκει στις μεγάλες οικονομικές οντότητες που θα τεθούν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους.
2. Το μέλλον του Γερμανικού κράτους έγκειται στην Ευρωπαϊκη ήπειρο και εδώ είναι που θα πρέπει να αναζητήσει τις αποικίες του.
Άρχισε να καταρτίζει τα σχέδιά του για την Αυστρο-Γερμανική επέκταση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή γύρω στο 1820. Σε υπόμνημά του προς τον αυστριακό αυτοκράτορα, προσπάθησε να τον πείσει ώστε να καταργηθούν οι τελωνειακοί δασμοί που υπήρχαν μεταξύ τους, των γερμανικών πριγκιπάτων και την Αυστρία. Συνέστησε επίσης προστατευτικά μέτρα κατά των εισαγωγών από την Γαλλία, την Βρετανία και τον υπόλοιπο κόσμο. [8]

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτές οι απόψεις του List έχουν επιβιώσει μεταλλαγμένες μέχρι τώρα στη Γερμανική κοινωνία και εξηγεί ως ένα σημείο τον οικονομικό επεκτατισμό της. Η Μέρκελ και ειδικά ο Σόϊμπλε νομίζω εκφράζουν αυτή τη μερίδα της Γερμανικής κοινωνίας με την πολιτική τους τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στη Μέση Ανατολή ή με την στάση τους στις διαμάχες στη Συρία.

Ο δεύτερος πρωτεργάτης του Ευρωπαϊκού οράματος ονομάζεται Constantin Franz (1817-1891). Γιός ενός Πάστορα, εργαζόταν ως υπάλληλος των δημόσιων υπηρεσιών της Πρωσίας, μεταξύ των οποίων και στο προξενείο της Βαρκελώνης.
Οι απόψεις του ήταν ενάντια στον Εθνικό φιλελευθερισμό. Δεν επιθυμούσε την δημιουργία ενός Γερμανικού έθνους-κράτους και αντιπρότεινε μια Ομοσπονδία κρατών που θα συμπεριλάμβανε τα μέλη της συνομοσπονδίας του Ρήνου, τις Κάτω Χώρες, την Ελβετία, την Πρωσία, την Λιθουανία, την Αυστρία και την Πολωνία. Η συμμαχία αυτή θεωρούσε ότι θα ήταν ικανή στρατιωτικά να αποτρέψει άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής, όπως η Ρωσία και οι αποικιοκρατικές Γαλλία και Αγγλία αλλά και την ανερχόμενη Βόρεια Αμερική.
Ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις του για τους Εβραίους για τους οποίους γράφει “Πρέπει να τελειώσουμε με την Εβραϊκή οικονομία, καθώς χωρίς την διευθέτησή της, μια πραγματική αναγέννηση παραμένει σχεδόν αδύνατη”. Οι επιφυλάξεις του για την “Εβραϊκή οικονομία” μεγάλωσαν όταν οι Εβραίοι της επαρχίας Posen αποκτούν πολιτικά δικαιώματα με το σύνταγμα της Πρωσίας το 1848. “Από την στιγμή που μετακομίζουν όλο και πιο πολλοί στο Βερολίνο, η κύρια πηγή της Ιουδαιοποίησης της πρωτεύουσας έχει γίνει η επαρχία Posen. Το μεγάλο δουκάτο του Posen θα πρέπει πιθανώς να κρατήσει τους Εβραίους του για τον εαυτό του”
Οι ρατσιστικές δηλαδή αντιλήψεις φαίνεται ότι προϋπάρχουν πολύ πριν την άνοδο των ΝΑΖΙ, μιάς και βρισκόμαστε ακόμα στα μέσα του 19ου αιώνα! [8]

Οι παραπάνω απόψεις ζυμώθηκαν αρκετά, με υπόβαθρο πάντα έναν τρόπο μιας Γερμανικής ηγεμονίας, ώστε να αντισταθμιστούν οι άλλες ιμπεριαλιστικές ηγεμονίες της εποχής. [8]

Έτσι φτάνουμε στο 1904 όπου ιδρύεται η Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (Mitteleuropascher Wirtschaftsverein -(MEWV), από Γερμανούς βιομήχανους και εργοδοτικές ενώσεις (κυρίως από την Σαξονία και την Σιλεσία). Δεν σας θυμίζει λίγο κάτι σαν πρόδρομο της ΕΟΚ;
Την MEWV θα την ξανασυναντήσουμε μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του ναζιστικού καθεστώτος, με παραπλήσιο όνομα, αλλά σαφώς αναβαθμισμένη.
Την εποχή αυτή ο Heinrich Class, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Παν-Γερμανικής Λίγκας δημοσιεύει το 1912 με ψευδώνυμο Daniel Frymann ένα βιβλίο με τίτλο “Αν ήμουν αυτοκράτορας” (Wenn ich der Kaiser), το οποίο χαιρετούν με ενθουσιασμό όλοι οι συντηρητικοί διανοούμενοι και οι εφημερίδες φερέφωνα της βαριάς βιομηχανίας. Πολλές από τις ιδέες και τις προτάσεις του βιβλίου περιλαμβάνονται αργότερα στο μανιφέστο του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος
Στο βιβλίο οι ιδέες περιστρέφονται γύρω από αυτό που χαρακτηρίζει ως “Πρώτο μοντέλο της κρατικής εξουσίας”, την δημιουργία ενός “ζωτικού χώρου” στην Ευρώπη, την δημιουργία αποικιών στη νοτιοανατολική Ευρώπη (στη γειτονιά μας δηλαδή), την δημογραφική πολιτική, τον πανγερμανισμό και τον αντισημιτισμό.
“Πρέπει να δημιουργηθεί αυτός ο χώρος! Εάν δεν το πράξουμε εμείς, θα το κάνουν οι δυτικοί και οι νότιοι Σλάβοι. Ωστόσο, η φιλοδοξία για ανεξαρτησία στα έθνη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια της Γερμανίας για ειρηνική διείσδυση σε όλη την περιοχή”, αναφέρει ένα απόσπασμα στο βιβλίο. [8]

Το 1915 το ζήτημα της Μεσευρώπης (mitteleuropa), επανέρχεται επίσημα από τον Γερμανό στοχαστή Friedrich Naumann με το ομώνυμο βιβλίο του. Ουσιαστικά οι ιδέες αυτές έχουν κατασταλάξει σε ένα πολιτικό σχέδιο οι οποίες όμως χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Στην πρώτη που ιδεολογικά είναι κάπως φιλελεύθερη και στηρίζονταν από τις τράπεζες, την βιομηχανία και τις κατασκευαστικές εταιρείες της εποχής, το όραμα στόχευε σε ένα πολυεθνικό οικονομικό μπλόκ με μια ενιαία τελωνειακή πολιτική, αλλά με το κάθε κράτος μέλος να διατηρεί την ανεξαρτησία του.
Στην δεύτερη την οποία προωθούσαν μεγάλοι γαιοκτήμονες, στρατιωτικοί και αυτοκρατορικοί κύκλοι ο στόχος ήταν η πολιτική υποταγή με στρατιωτικές παρεμβάσεις. Το βιβλίο του Naumann για την Μεσευρώπη ήταν από τα δημοφιλέστερα αναγνώσματα κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 Μεταξύ 1915 και 1918 το σχέδιο της Μεσευρώπης αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Κατά τα χρόνια αυτά ο Naumann είναι ιδιαίτερα δραστήριος και προσπαθεί να πείσει τα κέντρα αποφάσεων της Γερμανίας για την αναγκαιότητα της υλοποίησης των σχεδίων. Το 1917 ιδρύεται το Vaterlandspartei (Πατρίδα κόμμα) και σύντομα γίνεται μια ακραία εθνικιστική οργάνωση. Είναι ο πρόδρομος του κόμματος των NAZI.

 Το 1918 επισφραγίζεται από την ήττα στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και η Γερμανική βιομηχανία συρρικνώνεται και μεταναστεύει στην Κεντρική και Νότια Ευρώπη (λόγω των πολεμικών αποζημιώσεων αρχικά και έπειτα από το κραχ της οικονομίας του 1929)
Το 1918 ξεκινάν και οι προσπάθειες για την ίδρυση τελικά της MWT- Κεντρικής Ευρωπαϊκής Οικονομικής Επιτροπής (Mitteleuropaischer Wirtschaftstag). H ίδρυση της MWT οφείλεται κυρίως στην Friedrich Krupp AG. Πρόκειται για τους μεγαλύτερους ομίλους της βαριάς Γερμανικής βιομηχανίας που ασχολούνταν με την παραγωγή χάλυβα. Παράλληλα διάφορα ερευνητικά ινστιτούτα εξαπλώνονται στη Νοτιανατολική Ευρώπη την δεκαετία του 1920, με σκοπό να διαχύσουν τις ιδέες της πολιτικής της Γερμανικής κυβέρνησης και χρηματοδοτούνται από το Γερμανικό υπουργείο εξωτερικών

Έτσι το 1926 φτάνουμε σε άλλη μια σημαντική προσπάθεια από τα Γερμανικά μονοπώλια να επιβάλουν την οικονομική διεύρυνση και την πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας με συμφωνία στόχευσης του “Συνεδρίου Κεντροευρωπαϊκών Επιχειρήσεων” γνωστή ως MEWT. H MEWT αποτελούνταν από εκπροσώπους διάφορων εθνικοτήτων, μεταξύ άλλων της Αυστρίας, Ουγγαρίας, Τσεχοσλαβακίας και Ηνωμένου βασιλείου και υποστήριζε τις ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές. Το 1926 λοιπόν η γερμανική MWT συμμετέχει στην ΜΕWT με πρόεδρο τον Φρίντριχ Αλφρεντ Κρούπ. Ο Tilo Wilmowsky διεύρυνε τον αριθμό των μελών της MWT η οποία συμπεριέλαβε όλους τους σημαντικούς Γερμανούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Ενδεικτικά την IG Farben, την ένωση μεταλλευτικών επιχειρήσεων, τις αυτοκινητοβιομηχανίες, τις βιομηχανίες κατασκευής μηχανών, τις βιομηχανίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, την τράπεζα της Δρέσδης, τις μεταποιητικές βιομηχανίες, τους μεγαλοκτηματίες, την κοινοπραξία του Έσσεν, την Γερμανική και Ευρωπαϊκή λέσχη αυτοκινήτου (ADAC), την δίαιτα των Γερμανικών πόλεων και την ένωση Γερμανών βιομηχάνων.
Ο Tilo Wilmowsky ήταν επίσης επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του DNVP, του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος, που πριν την άνοδο του ναζιστικού κόμματος (NSDAP) ήταν το κύριο συντηρητικό και εθνικιστικό κόμμα. Το 1933 άλλαξε το όνομα του σε “Γερμανικό Εθνικό Μέτωπο” (DNF) το οποίο συναίνεσε στο καταστήσει τον Χίτλερ ουσιαστικά σε δικτάτορα.

Το 1933 ο Χίτλερ έρχεται στη εξουσία. Η ιδέα της Μεσευρώπης πλαταίνει και γίνεται κίνημα για την “Πανευρώπη”. Ένθερμος υποστηρικτής αυτής της ιδέας είναι ο Friedrich Hayek, ένας από τους κύριους εμπνευστές του Νεοφιλελευθερισμού. Από τον μεσοπόλεμο κι ύστερα ένθερμος υποστηρικτής της ΕΟΚ. Τα κείμενά του επηρέασαν μάλιστα την ιδρυτική της Συνθήκης της Ρώμης. [8]

 Η Πρώιμη μορφή της κοινοπραξίας Άνθρακα και Χάλυβα

 Βρισκόμαστε στο 1937. Οι Γερμανικές βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα ανέπτυξαν μια εντατική συνεργασία με την γαλλική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα. Στις 10 Ιουλίου 1937 υπογράφεται η Γαλλο-Γερμανική σύμβαση. Αυτή η σύμβαση αντιστοιχεί σε μια πρώιμη μορφή της κοινοπραξίας άνθρακα και χάλυβα.
Ενδιαφέρον έχει ένα υπόμνημα προς τον υπουργό Hans Heinrich με ημερομηνία 22 Ιουνίου 1940, όταν σχεδόν όλη η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από την μπότα των ΝΑΖΙ. Θυμίζει ανατριχιαστικά την σημερινή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ηγεμονικό ρόλο έχει η Γερμανία και σε σημεία θα σας θυμίζει “μνημόνιο”!
“... με το συνημμένο εξουσιοδοτείται ο πληρεξούσιος για το 4ετές σχέδιο, Υπουργός οικονομικών, να προετοιμάσει ολοκληρωμένα μέτρα για την οργάνωση του γερμανο-ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου...

 .. Η Μεγάλης κλίμακας οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους. Μέλη, τα οποία συμπληρώνουν οικονομικά τη Γερμανία ή μοιάζουν με την οικονομική της δομή μπορεί σε μεγάλο βαθμό να ενοποιηθούν με αυτή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις Σκανδιναβικές χώρες, την Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο...

 .. Μια τέτοια κεντρική Ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα κάτω από την Γερμανική ηγεσία θα απαιτήσει λύση για τα ακόλουθα προβλήματα:
1. Τα νομίσματα της κεντρικής Ευρώπης πρέπει να ενταχθούν σε μια ενιαία βάση, με την καθιέρωση ενός σταθερού συντελεστή ανταλλαγής μεταξύ αυτών των χωρών.
2. Οι τελωνιακοί φραγμοί Ευρώπη πρέπει να καταργηθούν. Οι ζημίες σε μεμονωμένες βιομηχανίες μπορούν να αποφευχθούν με την καθιέρωση ποσόστωσης, των τιμών και των πωλήσεων μεταξύ των οικονομικών ομάδων... Με τον ίδιο τρόπο η γεωργία θα μπορούσε να προστατευθεί από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από τους οργανισμούς του Γ’ Ράιχ και τους ομολόγους τους σε άλλες χώρες
[Σας θυμίζει λίγο ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) της σημερινής ΕΕ; ]

 ...Τα παρακάτω είναι τα κύρια γενικά πλεονεκτήματα μια οικονομικής κοινότητας:
1. Η δυνατότητα της ορθολογικής παραγωγής (συγκέντρωση βιομηχανιών σε σε πλεονεκτικότερες απο άποψη κόστους τοποθεσίες και καλύτερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων)
2. Απομάκρυνση των δυσκολιών πληρωμής
3. Διεύρυνση της ελεύθερης τελωνειακής αγοράς
4.Αύξηση εμπορικών διαπραγματεύσεων με άλλες χώρες

... Χάρη στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση θα δοθεί μια ισχυρή ώθηση στην Ευρωπαϊκή οικονομία.
Δεν θα παρέχει αυτάρκεια μιας και θα συνεχίσει να υπάρχει ανάγκη σε πρώτες ύλες, πχ καουτσούκ, κλωστοϋφαντουργικές ύλες, τρόφιμα και ζωοτροφές.. Οι ελλείψεις θα μπορούσαν να καλυφτούν είτε απο τις αποικίες, είτε από τις συναλλαγές με άλλες μεγάλες οικονομικές ζώνες... [8]

Οι ιδέες αυτές της “Πανευρώπης” συνεχίζουν να διαπνέουν διάφορους στοχαστές της ναζιστικής Γερμανίας. Το επιστέγασμα αυτών των ιδεών είναι η “Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα και χάλυβα” που ιδρύεται με σκοπό να δοθεί μια άλλη διάσταση στα συμφέροντα των βιομηχανιών που κερδοσκόπησαν την εποχή του Β’ παγκοσμίου πολέμου παρέχοντας τις βασικές πρώτες ύλες για τη διεξαγωγή του. Διακηρυγμένος σκοπός της συμφωνίας αυτής είναι η κοινή διαχείριση των υλών αυτών από τα πρώην εμπόλεμα κράτη. Συμμετέχουν 6 κράτη (Βέλγιο, Δυτ.Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Ιταλία. Υπογράφτηκε την 18 Απριλίου 1951 και τέθηκε σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952. [9]

 Στις 25 Μαρτίου 1957 υπογράφεται η Συνθήκη της Ρώμης. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) είναι ιστορική συμφωνία. Έχουν ενδιαφέρον οι στόχοι αυτής της συμφωνίας, οι οποίοι ήταν το όνειρο και ο διακαής πόθος των Ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών και ειδικότερα των Γερμανών

 Για την ΕΟΚ ετέθη ο στόχος της ισόρροπης και σταθερής οικονομικής ανάπτυξης μέσω:

  • Της δημιουργίας ενός ενιαίου χώρου χωρίς εσωτερικά σύνορα που θα επέτρεπε την ελεύθερη μετακίνηση εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων
  • Της εφαρμογής κοινής δασμολογικής πολιτικής προς τις τρίτες χώρες.
  • Την προστασία των ασθενέστερων χωρών, περιφερειών αλλά και κοινωνικών ομάδων μέσω των διαφόρων προγραμμάτων περιφεριακής ανάπτυξης, της ΚΑΠ και των επιχειρησιακών πλαισίων.
  • Της ίδρυσης μιας κοινής οικονομικής και νομισματικής ένωσης και την μελλοντική (για τα δεδομένα της εποχής) προοπτική ενός κοινού νομίσματος.
Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων προωθήθηκαν μια σειρά από δραστηριότητες που περιελάμβαναν:
  1. Τη σταδιακή κατάργηση όλων των δασμών, των ποσοτικών περιορισμών και των μέτρων προστατευτισμού μεταξύ των κρατών μελών.
  2. Κοινή εμπορική πολιτική προς τις τρίτες χώρες.
  3. Κοινή πολιτική σχετικά με την είσοδο και τη μετακίνηση προσώπων στην κοινή αγορά, είτε από τα κράτη μέλη, είτε από τρίτα κράτη.
  4. Κοινή πολιτική στον τομέα της γεωργίας, της αλιείας (ΚΑΠ), της ενέργειας και σταδιακά σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας.
  5. Σταδιακή εφαρμογή κοινών κανόνων προστασίας της αγοράς και κρατικού παρεμβατισμού σ' αυτήν.
  6. Την ενίσχυση της ανταγωνιστηκότητας της βιομηχανίας.
  7. Την ενίσχυση της οικονομικής συνοχής, μέσω διαφόρων κοινοτικών προγραμμάτων.
  8. Την προώθηση της έρευνας και της τεχνολογίας, καθώς και την ενίσχυση της εκπαίδευσης και της κατάρτισης. [10]



Έτσι το να μην ψηφίσει ‘σωστά” η Ιταλία είναι ένα τεράστιο πισωγύρισμα για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών που βλέπουν ένα εθνικισμό να αναβιώνει στην Ιταλία και μάλιστα αμφισβητεί το Ευρωπαϊκό όραμα την νομισματικής ενοποίησης που τόσους αιώνες οι λεφτάδες πάλευαν γι αυτό.
Το ίδιο έκαναν στη Ελλάδα με την απειλή του Grexit και έφτασαν μέχρι να την αναγκάσουν σε περιορισμό της κίνησης των κεφαλαίων (capital controls).
Το ίδιο θα γίνει σε οποιονδήποτε άλλον αμφισβητία των ιερών κατακτήσεων του κεφαλαίου.
Κι ας το γνωρίζουν όλοι, ότι ο στυγνός νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε συνεχή εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Μιας εργατικής τάξης που αποτελείται όλο και περισσότερο από μετανάστες μιας και οι μεταναστεύσεις του κεφαλαίου, αναγκαστικά συνεπάγονται και σε μετανάστευση της ζήτησης για εργασία. Κάτι που είναι ένα φαύλος κύκλος για το ξαναζωντάνεμα ενός νεο-ρατσισμού και του παλιομοδίτικου εθνικισμού.
* Το κείμενο είναι σε μεγάλο βαθμό απευθείας αναπαραγωγή της έρευνας του Ανδρέα Ζαφείρη με τίτλο
“Ναζισμός και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Το διαρκές σχέδιο της Γερμανίας”


Σάκης "Λύκος" Καρανικολόπουλος


Πηγές

 [1] http://bankingnews.gr/index.php?id=367992
[8] Το διαρκές σχέδιο της Γερμανίας, Ανδρέας Ζαφείρης. Εκδόσεις Προμαχώνας. 2015



στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)