Τρίτη 5 Μαΐου 2020

Τα ψυγεία της Νάνσι και οι επικοινωνιακές αθλιότητες μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας


Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε η "συνέντευξη" που έδωσε, εν μέσω πανδημίας, η επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων και "αρχι-βαρόνη" του κόμματος των Δημοκρατικών, Νάνσι Πελόζι, σε έναν από τους ακριβοπληρωμένους αποχαυνωτές των μαζών στα Αμερικανικά μίντια. 

Ο "χρυσοκάνθαρος" διασκεδαστής, James Corden, σε απευθείας σύνδεση, πήρε "συνέντευξη" από την Πελόζι που βρισκόταν στο σπίτι της. Μέσα από ένα αποκρουστικά γλυκανάλατο τετ-α-τετ "αβάσταχτης ελαφρότητας", η Πελόζι άρχισε να λέει πόσο της αρέσει η σοκολάτα και να επιδεικνύει τη συλλογή από σοκολάτες και παγωτά στα πανάκριβα, τιγκαρισμένα ψυγεία της.

Η επικοινωνιακή αυτή αθλιότητα, υποτίθεται ότι στήθηκε για να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπο των ανθρώπων της εξουσίας και μάλιστα αυτών που θεωρούνται σήμερα (αν είναι δυνατόν) η Αριστερά στην Αμερική! 

Εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου κρίσης, με χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία στην Αμερική, με εκατομμύρια να χάνουν τη δουλειά τους χωρίς να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει, οι Αντουανέτες του Δημοκρατικού κόμματος θεώρησαν ότι θα ήταν καλό να στήσουν ένα τέτοιο επικοινωνιακό φιάσκο.



Αλλά η παρωδία δεν σταματάει εδώ. 

Το πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι οι μεγαλοβαρόνοι του Δημοκρατικού κόμματος, φάνηκε και από το γεγονός ότι ακόμα και οι Ρεπουμπλικάνοι του Ντόναλντ Τραμπ, εκμεταλλεύτηκαν την επικοινωνιακή τους αθλιότητα και χωρίς να χάσουν χρόνο, έφτιαξαν ένα σποτάκι στο οποίο αντιπαρέθεσαν την απελπισία χιλιάδων Αμερικανών απέναντι στα πανάκριβα ψυγεία της Νάνσι! 

Το σποτάκι τελειώνει με τη φράση "Ας φάνε παγωτό" κατ'αντιστοιχία με το περίφημο "Ας φάνε παντεσπάνι" της Μαρίας Αντουανέτας και με την Πελόζι να υπογράφει ως "Νάνσι Αντουανέτα". 

Το γεγονός εξόργισε γνωστούς προοδευτικούς σχολιαστές όπως ο Kyle Kulinski και ο Jimmy Dore που επιτέθηκαν με σφοδρότητα εναντίον των ανάλγητων νεοφιλελεύθερων του Δημοκρατικού κόμματος, καθώς επέτρεψαν ακόμα και στον ακροδεξιό δημαγωγό Τραμπ να τους επιτεθεί από τα αριστερά! 

Ο Τραμπ, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι αυτός που, με το που πήρε την εξουσία, έδωσε άλλο ένα δωράκι δισεκατομμυρίων σε φοροαπαλλαγές υπέρ της οικονομικής ελίτ και ενέκρινε το πρόσφατο νομοσχέδιο με το οποίο ακολουθήθηκε η κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή: πακτωλός δισεκατομμυρίων για τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις και κάτι λιγότερο από ψίχουλα για τη μεσαία τάξη. Και όλα αυτά, φυσικά, στο όνομα της αντιμετώπισης των οικονομικών επιπτώσεων από την πανδημία.


Σήμερα, αμφισβητείται έντονα ότι η Μαρία Αντουανέτα είχε πράγματι πει τη φράση «Ας φάνε παντεσπάνι». Και αυτό κάνει τις σύγχρονες Αντουανέτες να φαντάζουν ακόμα χειρότερες. 

Όπως και να'χει, στην εποχή του επάρατου νεοφιλελευθερισμού, οι διάφορες Αντουανέτες βρίσκονται παντού σε αφθονία. Όπως άλλωστε και τα άθλια επικοινωνιακά τους σόου, που επιχειρούν με κόπο να κρύψουν την ραγδαία παρακμή της χρεοκοπημένης τους ιδεολογίας.


Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

Οι γραφικοί νεοφιλελέδες με τις "κανονικότητες" και τα "λεφτόδεντρα"

globinfo freexchange

Εν όψει άρσης περιοριστικών μέτρων, οι μιντιακοί παπαγάλοι του καθεστώτος άρχισαν να αναμασούν τη νέα καραμέλα της επιστροφής στην "κανονικότητα".

Η νέα "κανονικότητα", σύμφωνα με τους νεοφιλελέδες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τα απανταχού γνήσια τέκνα του μπαμπά Μίλτον και της μαμάς Μάγκι, περιλαμβάνει νέα λιτότητα, μισθούς πείνας, εργασιακό μεσαίωνα, απολύσεις, ανεργία, δυσθεώρητο χρέος, ρημαγμένο κοινωνικό κράτος.

Η "κανονικότητά" τους περιλαμβάνει και ένα εθνικό σύστημα υγείας στα πρόθυρα της διάλυσης. Και αυτό, επειδή λόγω του ιδεολογικού τους φανατισμού, αρνήθηκαν να το ενισχύσουν όπως έπρεπε μέσα σ'αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, καθώς αρκέστηκαν στον εμπαιγμό μέσω επαίνων και χειροκροτημάτων για το ιατρικό προσωπικό που έδωσε, πράγματι, πολύ σκληρή μάχη.

Η νέα "κανονικότητα" άρχισε να μπολιάζεται στο DNA της κοινωνίας από τους τερατώδεις μηχανισμούς του νεοφιλελεύθερου ολετήρα, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση πριν από δέκα χρόνια. Έτσι, η μεσαία τάξη άρχισε να συνηθίζει στις νέες συνθήκες βαρβαρότητας που επιβλήθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες και να κρατηθεί ζωντανό το έκτρωμα του νεοφιλελευθερισμού, που εξασφαλίζει τα συμφέροντα και την κυριαρχία της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.

Σε ένα ιδιότυπο "πείραμα του βατράχου", η ευρωζώνη των τραπεζικών και επιχειρηματικών λόμπι, σε συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία, άρχισε να βράζει τα βατράχια της μεσαίας τάξης μέσα σε νερό του οποίου η θερμοκρασία αυξάνονταν σιγά-σιγά. Για να μην καούν απότομα και πηδήξουν έξω από την κατσαρόλα, βάζοντας σε κίνδυνο το "υπέροχο" νεοφιλελέ οικοδόμημα.  Έτσι, αυτό που πριν ήταν "αδιανόητο", κατέληξε να είναι "κανονικότητα" για τους λούμπεν μικροαστούς.

Τα σιγοβρασμένα βατράχια της λούμπεν μικροαστικής τάξης επέλεξαν "κανονικότητα", όταν μετά τη μεγαλειώδη κωλοτούμπα Τσίπρα και το τρίτο μνημόνιο ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με εφτά μονάδες διαφορά από την δεύτερη ΝΔ, συν άλλα τέσσερα μνημονιακά κόμματα στη βουλή. Για να σιγουρέψουν οριστικά το "μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος".

Όμως μετά την εικονική έξοδο από τα μνημόνια, οι ολιγάρχες άρχισαν να φοβούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εκτροχιαστεί από την "κανονικότητά" τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η "κανονικότητα" άρχισε να πλασάρεται, ως έννοια, από τους μιντιακούς παπαγάλους, όταν οι ντόπιοι ολιγάρχες και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να "τσινάει" και να αρχίζει να σκαλίζει διάφορα μεγάλα σκάνδαλα. Έτσι, η "κανονικότητα" ταυτίστηκε με την άνοδο της Μητσοτακικής δεξιάς στην εξουσία, που θα γλίτωνε τη χώρα από τους επικίνδυνους "σταλινομαδούρους".

Και έτσι, μετά την έλευση του Κούλη, οι διάφοροι μιντιακοί παπαγάλοι, στο γνωστό τους ρόλο, άρχισαν να παπαγαλίζουν ξανά τις νεοφιλελέ γραφικότητες περί "λεφτόδεντρων", σε ρόλο εμπροσθοφυλακής ή και οπισθοφυλακής διαφόρων κυβερνητικών στελεχών, θέλοντας να εξασφαλίσουν ότι η ρημαγμένη μεσαία τάξη δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει ούτε στο ελάχιστο την "κανονικότητά" τους.




Αλλά οι ασυγκράτητοι σαλτιμπάγκοι του καθεστώτος, έχοντας στερηθεί για πάνω από τέσσερα χρόνια την εξουσία, επιχείρησαν άγαρμπα να εξυπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, με αποκορύφωμα το μέγα φιάσκο των προγραμμάτων κατάρτισης. Οι αποκαλύψεις που βγήκαν στο φως και ξέφυγαν από τη στενή επιτήρηση της μιντιακής μηχανής προπαγάνδας, έφτασαν στο ευρύ κοινό μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Αποκαλύφτηκε, δηλαδή, πως τα "λεφτόδεντρα" υπάρχουν, αλλά προορίζονται αποκλειστικά για τις αυλές των "ημετέρων" του καθεστώτος.

Και δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι το καθεστώς επιχείρησε να κλείσει ερμητικά τα στόματα των μιντιακών παπαγάλων με ένα ακόμα "λεφτόδεντρο" 9 εκατομμυρίων, για να θάψουν, μεταξύ άλλων, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο βαθιά το φιάσκο των προγραμμάτων τηλεκατάρτισης.

Και μέσα σε όλα αυτά, κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται (πλην του Βαρουφάκη) με το "λεφτοδάσος" των δισεκατομμυρίων που ετοιμάζονται να ρημάξουν σαν ακρίδες τα τυχοδιωκτικά παράσιτα των χρηματιστηριακών αγορών.

Και όμως, μπροστά σε όλη αυτή την παρωδία και παρόλο που όλοι περιμένουν το οικονομικό τσουνάμι μετά την άρση των μέτρων, τα εκτός τόπου και χρόνου κυβερνητικά στελέχη, μιντιακά φερέφωνα και παντός είδους σφουγγοκωλάριοι του καθεστώτος, συνεχίζουν να μιλάνε για επιστροφή στην "κανονικότητα".

Η γραφικότητά τους έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ, όμως τον λογαριασμό στο τέλος θα τον πληρώσουν, ξέρετε ποιοι ...


Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Η καταιγίδα αποκαλύψεων για το σκάνδαλο των "προγραμμάτων κατάρτισης" αποδεικνύει ότι η μιντιακή χούντα δεν είναι ανίκητη


Με την άνοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην εξουσία, είχαμε μια ταχεία επιχείρηση εγκαθίδρυσης μιας ιδιότυπης μιντιακής χούντας, που ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση ανθρώπων του καθεστώτος σε θέσεις-κλειδιά στη δημόσια τηλεόραση. 

Δεδομένου ότι τα ιδιωτικά κανάλια είναι η μηχανή προπαγάνδας των ιδιωτικών συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας και της τρόικας εσωτερικού, το μόνο που είχε να κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη (που είναι η πολιτική συνιστώσα αυτών των συμφερόντων), ήταν να καταλάβει τη δημόσια τηλεόραση. 

Η ενημέρωση μέχρι σήμερα υπήρξε απόλυτα μεροληπτική, με τη φωνή της αντιπολίτευσης να ακούγεται ελάχιστα. Και η εκκωφαντική αυτή μεροληψία έφτασε στο αποκορύφωμά της την περίοδο της λήψης μέτρων για τον περιορισμό της πρόσφατης πανδημίας.  

Η μιντιακή χούντα λιβάνιζε και συνεχίζει να λιβανίζει το καθεστώς σχετικά με την ταχύτητα που πήρε μέτρα για να περιορίσει την πανδημία, φιμώνοντας την όποια αντίθετη φωνή στο όνομα δήθεν της ενότητας και της ομοψυχίας, που υποτίθεται πως είναι στοιχεία απαραίτητα σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Τέτοιου τύπου δικαιολογίες επιστρατεύουν συνήθως τα καθεστώτα που θέλουν να καταπνίξουν κάθε αντίθετη άποψη.

Και ίσως το πιο τραγικό απ'όλα, είναι ότι η μιντιακή χούντα επιχείρησε να φιμώσει τις φωνές των ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Και που προσπάθησαν να καταγγείλουν την σκανδαλώδη απροθυμία και αδικαιολόγητη ακαμψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ενισχύσει αποφασιστικά με προσλήψεις και εξοπλισμό το εθνικό σύστημα υγείας.

Από την πρώτη στιγμή, η ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι του καθεστώτος επιχείρησαν να εξυπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, με αποκορύφωμα το μέγα φιάσκο των προγραμμάτων κατάρτισης. Οι αποκαλύψεις που βγήκαν στο φως και ξέφυγαν από τη στενή επιτήρηση της μιντιακής μηχανής προπαγάνδας, έφτασαν στο ευρύ κοινό μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.  

Η Εφημερίδα των Συντακτών αποκάλυψε το πάρτι εκατομμυρίων γύρω από τα προγράμματα κατάρτισης και τους στενούς δεσμούς των εταιριών με το περιβάλλον Μητσοτάκη. Όμως οι αποκαλύψεις συνεχίζονται και έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα του Documento, στο σκάνδαλο εμπλέκονται μια στενή συνεργάτιδα του Βρούτση, καθώς και ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ

Οι καταιγιστικές αποκαλύψεις γύρω από αυτό το σκάνδαλο ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει άρον άρον τα "voucher των ημετέρων" και να ανακοινώσει ότι οι χιλιάδες επιστήμονες θα πάρουν απευθείας την οικονομική ενίσχυση. Ωστόσο, παραμένουν ακόμα πολλά σκοτεινά σημεία, καθώς δεν γνωρίζουμε πόσοι και ποιοι πήραν λεφτά, τόσο από τη μεριά των δικαιούχων, όσο και από την μεριά των αμαρτωλών ΚΕΚ.

Παρόλο το μπάχαλο και το τεράστιο φιάσκο, οι καθεστωτικοί "δημοσιογράφοι" περιορίστηκαν σε ένα μαλακό πρέσινγκ των κυβερνητικών στελεχών στα τηλεπαράθυρα. Και τη δουλειά που έπρεπε αυτοί να κάνουν, την έκαναν τελικά κάποια στελέχη της αντιπολίτευσης, όσο τους άφησαν, θέτοντας τα καυτά ερωτήματα γύρω από αυτό το σκάνδαλο.

Οι πανικόβλητοι δε κυβερνώντες, προσπαθούσαν με κόπο να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ενώ κατέληγαν στις συνήθεις τυπικές γραφικότητες του στυλ "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ".

Η όλη ιστορία απέδειξε ότι η εναλλακτική πληροφόρηση στο διαδίκτυο δεν είναι εύκολο να φιμωθεί. Ταυτόχρονα, είχαμε και την πρώτη σημαντική ήττα της μιντιακής χούντας. Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο και η εναλλακτική πληροφόρηση, είναι σίγουρο ότι η καθεστωτική προπαγάνδα θα ήταν εφάμιλλη της επταετίας της στρατιωτικής δικτατορίας.

Παρόλα αυτά και ενώ τα βλέμματα είναι τώρα στραμμένα στο αίσχος των "προγραμμάτων κατάρτισης", κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με το μεγαλύτερο κομμάτι των δισεκατομμυρίων του "μαξιλαριού". Εκεί δηλαδή που γίνεται το "χοντρό παιχνίδι". Που πήγαν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια; Μήπως ετοιμάζονται να τα δώσουν βορά στα αρπακτικά ταμεία;



Η αντιπολίτευση θα πρέπει σύσσωμη να θέτει το καυτό ερώτημα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σχετικά με το μεγαλύτερο μέρος των δισεκατομμυρίων του "μαξιλαριού", μέχρι να πάρει απάντηση. Αν δεν πάρει, τότε ο καθένας θα έχει δικαίωμα να υποθέσει ότι θέλει, πολύ περισσότερο μετά το μέγα φιάσκο των "προγραμμάτων κατάρτισης".

Πώς είναι δυνατόν πλέον ο οποιοσδήποτε να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη σε μια τέτοια κυβέρνηση;

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Το ανώμαλο σύμφωνο Μακεδονικής συμβίωσης

Πολλοί χάρτες κυκλοφορούν με την Μακεδονία την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων. Λες και οι Ρωμαίοι ή το Βυζάντιο δεν κατέκτησαν τον κόσμο στο ενδιάμεσο διάστημα.Η απόσταση που χωρίζει τα σύγχρονα κράτη από την Μακεδονική αυτοκρατορία είναι τεράστια!




















Το ανώμαλο σύμφωνο Μακεδονικής συμβίωσης



Δεν είμαι ιστορικός και η αλήθεια είναι ποτέ δεν γούσταρα ιδιαίτερα την ιστορία. Μου άρεσε όμως από μικρό ιδιαίτερα η κοινωνιολογία, που μπορούσε να εξηγήσει σε λίγες “συμπιεσμένες” παραγράφους, όλα αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα που είναι μπρος στα μάτια μας και μάλιστα με απτές αποδείξεις. Όμως για να εξηγηθούν τα κοινωνικά φαινόμενα απαραίτητο εργαλείο είναι και η ιστορία.
Η ιστορία ως επιστήμη, δεν διαφέρει σε τίποτα από τις μεθόδους των υπόλοιπων επιστημών στην αποδεικτική της διαδικασία. Όπως για παράδειγμα, στη φυσική επιστήμη έχουμε κάποια δεδομένα και παρατηρήσεις οι οποίες χρησιμοποιούνται ως υλικό για να στήσουμε μια θεωρία, έτσι και στην ιστορική επιστήμη, οι μαρτυρίες, τα γραπτά και τα διάφορα ευρήματα, λειτουργούν ως δεδομένα για να στηθεί μια ιστορική θεωρία. Η θεωρία αυτή φυσικά δεν σημαίνει ότι είναι πάντα σωστή. Έτσι υπόκειται συνεχώς σε αμφισβητήσεις ανάλογα με τα νέα δεδομένα που προκύπτουν και αναθεωρείται, επιβεβαιώνεται ή και καταρρίπτεται πολλές φορές εντελώς.
Επειδή όμως η ιστορία είναι μια κοινωνική επιστήμη, το δέλεαρ της λαθροχειρίας της, είναι μεγάλο και έχω παρατηρήσει ότι όσο περισσότερο “ζουμάρει” κανείς στα γεγονότα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο υποκειμενισμός και η μεροληψία των απόψεων, Οπότε η αντικειμενικότητα των συμπερασμάτων στα ιστορικά γεγονότα πάντοτε αποτελεί πρόκληση.

Γιατί κάνω αυτή την εισαγωγή; Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και της πρώην σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Μακεδονίας, πυροδότησε μια ατέρμονη συζήτηση η οποία διεξάγεται από διάφορους αυτόκλητους ιστορικούς στα κοινωνικά δίκτυα (facebook,tweeter) και έχει στόχο να βγάλει την συμφωνία αυτή ως “προδοτική” εκατέρωθεν των συνόρων. Μάλιστα και οι δυο πλευρές έφτασαν σε σημείο να οργανώνουν διαδηλώσεις επειδή θεωρούν τις κυβερνήσεις τους “πουλημένες στον εχθρό”.
Οι συζητήσεις αυτές μάλιστα φτάνουν ακόμα και σε απειλές, αλλά η ιδιαιτερότητά τους είναι η απίστευτη απολυτότητά τους, βασιζόμενα σε μεμονωμένα και υποκειμενικά ιστορικά τεκμήρια.
Σε σημείο μάλιστα που οι περισσότερο αντικειμενικές ή έστω μετριοπαθείς φωνές να μοιάζουν σαν ταύτιση με τον “εχθρό”, άρα εμπεριέχεται και ένας σκιώδης εκφοβισμός του τύπου “είτε είσαι μαζί μας, είτε είσαι προδότης που στηρίζει τον εχθρό”

Το να αναλωθούμε εδώ σε οποιεσδήποτε ιστορικές αναλύσεις, δεν θα μας βγάλει πουθενά. Άλλωστε κατά την γνώμη μου το ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο έρχεται σε δεύτερη μοίρα στη συμφωνία των Πρεσπών, που διάφοροι πατριδοκάπηλοι προσπάθησαν να το μεταφέρουν στο προσκήνιο, πουλώντας πατριωτικό συναίσθημα και αγοράζοντας ψήφους και επιρροή, ενισχύοντας παράλληλα τις “μπίζνες” που τόσο “καραμπινάτα” περιγράφονται στη συμφωνία.

Επειδή όμως αυτή η συζήτηση είναι σε εξέλιξη, με νέα άρθρα επί άρθρων, κι επειδή όλη αυτή η συζήτηση τείνει σε ένα εχθρικό κλίμα μεταξύ των λαών, με ενίσχυση των εθνικιστικών αντανακλαστικών, που τελικά αναιρεί ακόμα και τις όποιες καλές προθέσεις σε αυτό το επίπεδο, ας επιχειρήσουμε να έχουμε έναν μπούσουλα σε ότι αφορά αυτό το κοινωνικό/ιστορικό πλαίσιο.
Θα αρκεστούμε στα βασικότερα γεγονότα τα οποία δεν επιδέχονται αμφισβήτησης και θα τα συνδέσουμε με την συμφωνία για να δούμε τελικά ποιος ευνοείται από την συμφωνία που υπογράφτηκε στις Πρέσπες.



* Το 1878, μετά την ήττα και κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπογράφονται αρχικά (Μάρτης) η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (που ευνοεί τα εθνικιστικά ιδεώδη για “μεγάλη Βουλγαρία”) και λίγο αργότερα (13 Ιούλη) η συνθήκη του Βερολίνου που διαμελίζει την Οθωμανική αυτοκρατορία. Δημιουργείται εθνικοχωροταξικό θέμα μεταξύ Ελλάδας-Βουλγαρίας-Σερβίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας για την περιοχή της Μακεδονίας.

* Το 1893 στη Ρέσνα (μια περιοχή της τότε Πελαγονίας) ιδρύεται η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση-ΕΜΕΟ. (BMPO). Σκοπός της η “απελευθέρωση” της Μακεδονίας από τους Τούρκους με το σύνθημα “Η Μακεδονία στους Μακεδόνες”. Ουσιαστικά εξυπηρετούσε τον Βουλγάρικο εθνικισμό.

* Οι διεκδικήσεις των εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αιτιολογούνται με αλυτρωτική εθνικιστική πολιτική μεταξύ των Βουλγάρων, Ρουμάνων και Ελλήνων χρησιμοποιώντας πληθυσμιακές ομάδες που επιλέγονταν με κοινά χαρακτηριστικά όπως η γλώσσα και η θρησκεία.
Επισημαίνεται ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν αρκετά ανεκτική σε ότι αφορά τέτοιου είδους πληθυσμιακά χαρακτηριστικά.

*Το 1903 γίνεται η εξέγερση του Ίλιντεν (του προφήτη Ηλία, λόγω της γιορτής,20 Ιουλίου), στο βιλαέτι του Μοναστηρίου (σημερινά Μπίτολα), με πρωτεργάτες την οργάνωση ΕΜΕΟ [6]

* Το 1904 σύμφωνα με απογραφή του Χιλμή Πασά στα Βιλαέτια (κάτι σαν “νομοί” της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), Μοναστηρίου, Θεσ/νίκης και Κοσυφοπεδίου η σύσταση του πληθυσμού ήταν η εξής:
Μουσουλμάνοι: 1.729.000
Έλληνες (Θρησκ. Πατριαρχικοί): 647.784
Σέρβοι: 167.601
Εβραίοι: 48.270
Βλάχοι (Ρουμάνοι): 30.116

Τα παραπάνω δημογραφικά είναι παρμένα από το βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου “Η απαγορευμένη Γλώσσα”, αλλά με μικρές αποκλίσεις επιβεβαιώνονται και στην πηγή [1].

Υπολογίζεται ότι το 1/3 της μετέπειτα Ελληνικής Μακεδονίας μιλούσε “ντόπια” (ένα είδος Σλαβομακεδονικής διαλέκτου). [2]

* Το 1912 και το 1913 ξεσπούν ο Α’ και Β’ Βαλκανικός πόλεμος αντίστοιχα. Η Μακεδονία διαμελίζεται στα τρία και εδάφη της προσαρτώνται από την Σερβία, την Ελλάδα και την Βουλγαρία.

* Το 1922 οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ενδυναμώνουν το Ελληνικό στοιχείο και το 1923 γίνονται ανταλλαγές μεταξύ πληθυσμών.
* Μετά το 1923 αρχίζει στην Ελλάδα η κατασταλτική πολιτική Ελληνοποιήσεων στην Μακεδονία,για την “ντόπια” διάλεκτο, καθώς και στην Πελοπόννησο/Στερεά Ελλάδα, όπου εκεί διώκονται τα Αρβανίτικα. Την καταπίεση και την κρατική καταστολή σε ότι αφορά την Ελλάδα την περιγράφει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια ο Τάσος Κωστόπουλος στο βιβλίο “Η Απαγορευμένη Γλώσσα”. Εδώ στη Δ.Μακεδονία οι μνήμες αυτής της πολιτικής δεν έχουν σβήσει και τα τοπωνύμια πολλές φορές ακόμα διατηρούν την “ντόπια” περιγραφή τους.

*Πολλοί σλαβόφωνοι στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής προσχωρούν στον ΕΑΜ. Το ΕΑΜ δημιουργεί την οργάνωση ΝΟΦ (Νορόντο Οσλομπούντιλντο Φροντ) την οποία ήθελε να χρησιμοποιήσει ο Γιουγκοσλάβικος εθνικισμός. Στον Ελληνικό εμφύλιο πολλοί σλαβόφωνοι αποχωρούν προς την πρώην Γιουγκοσλαβία (οι Κομιτατζήδες της Οχράνα)

*Στη Γιουγκοσλαβία ο Τίτο αναγνωρίζει το “Μακεδονικό έθνος” και το συμπεριλαμβάνει ως ισότιμο ομόσπονδο κράτος-μέλος. Την λαϊκή Δημοκρατίας της Μακεδονίας με πρωτεύουσα τα Σκόπια

*Με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το κράτος αυτό κηρύσσει την ανεξαρτησία του την 8/9/1991 ως Δημοκρατία της Μακεδονίας και δημιουργείται θέμα ονοματοδοσίας με την Ελλάδα.
Η Ελλάδα καθυστέρησε την προσχώρηση της νέας ανεξάρτητης δημοκρατίας στα Ηνωμένα Έθνη και την αναγνώρισή της από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα (ΕΚ). Αν και η Επιτροπή Διαιτησίας της Διάσκεψης Ειρήνης για την πρώην Γιουγκοσλαβία δήλωσε ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας πληρούσε τις προϋποθέσεις που έχει θέσει η ΕΚ για διεθνή αναγνώριση, η Ελλάδα αντιτάχθηκε στη διεθνή κοινότητα που αναγνώρισε τη Δημοκρατία εξαιτίας ορισμένων αντιρρήσεων σχετικά με το όνομα, τη σημαία και το σύνταγμα. Σε μια προσπάθεια να εμποδίσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα να αναγνωρίσει τη Δημοκρατία, η ελληνική κυβέρνηση έπεισε την ΕΚ να υιοθετήσει μια κοινή δήλωση για τη θέσπιση προϋποθέσεων αναγνώρισης, η οποία περιελάμβανε την απαγόρευση των «εδαφικών διεκδικήσεων προς ένα γειτονικό κοινοτικό κράτος, την εχθρική προπαγάνδα και τη χρήση μιας ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές αξιώσεις.
Το 1992 γίνεται διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη που αριθμεί περίπου 1.000.000 πολίτες με σύνθημα “Η Μακεδονία είναι Ελληνική” [3],[4]


* Μέχρι το 2006 γίνονται μικρά βήματα διαλόγου δίχως αποτέλεσμα. Η Ελλάδα θέτει βέτο στην ένταξη της Πρώην Γιουκοσλαβικής δημοκρατίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Από τότε που ανέβηκε στην εξουσία το 2006 η εθνικιστική κυβέρνηση VMRO-DPMNE και ιδιαίτερα μετά τη μη πρόσκληση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ το 2008, η εθνικιστική κυβέρνηση VMRO-DPMNE ακολούθησε μια πολιτική "αντικίνησης" ("Antikvizatzija") ως τρόπο άσκησης πίεσης στην Ελλάδα με παράλληλη ιστορική προπαγάνδα για τους σκοπούς της οικοδόμησης της εθνικής ταυτότητας. [3],[5],[7],[8]

*Τον Φεβρουάριο του 2017 το SDUM, το κόμμα το κεντροαριστερού Ζοραν Ζάεφ έρχεται στην εξουσία και ως κίνηση καλής θέλησης σταματά την εθνικιστική πολιτική της “αντικίνησης” και ξαναρχίζει τις διαπραγματεύσεις οι οποίες καταλήγουν στο σύμφωνο των Πρεσπών

Από το σύντομο αυτό ιστορικό αντιλαμβανόμαστε ότι η όποια σύνδεση με την Μακεδονική αυτοκρατορία του Φίλιππα Β’ ή του Μέγα Αλέξανδρου, αποτελεί αναχρονισμό και δεν έχει κανένα νόημα στην ονοματολογική και εθνικιστικής φύσης διαμάχη, η οποία εγείρει τις όποιες αξιώσεις με βάση χαρακτηριστικά πληθυσμών που επινοήθηκαν και επιβλήθηκαν στη νεότερη ιστορία εθνογένεσης μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Το να προσπαθεί κάποιος να πείσει ότι κατάγεται απ’ ευθείας από την μακρινή εποχή της Μακεδονικής αυτοκρατορίας και να προσπαθεί να οικειοποιηθεί την ιστορία είναι παράλογο και γελοίο. Τα σύγχρονα κράτη των Βαλκανίων και της Ασίας μπορεί κάποτε να ανήκαν εδαφολογικά και όχι ως σύσταση πληθυσμών σε μια αυτοκρατορία με το όνομα Μακεδονία. Κανένα κράτος ή περιοχή ή μειονότητα όμως δεν μπορεί να “χωρέσει” αυτή την αυτοκρατορία στα σύγχρονα σύνορα. Τα ονόματα δίνονται για λόγους ιστορικής μνήμης. Και η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί κρατική ιδιοκτησία, αλλά ανήκουν στην παγκόσμια ιστορική μνήμη. Στην παγκόσμια ιστορική κληρονομιά.
Η εκμετάλλευση αυτής της κληρονομιάς, με τα μουσεία, τα επισκέψιμα μνημεία, τον ιστορικού τύπου τουρισμό, την παραγωγή ιστορικών ντοκιμαντέρ κλπ, πέρα από την επιστημονική διάσταση, έχει και την οικονομική, για την οποία σφάζονται παλληκάρια!

Τι προβλέπει όμως το σύμφωνο των Πρεσπών για όλο αυτό το ιστορικό; [9]
(Πρώτο μέρος είναι η Ελλάδα και δεύτερο η Βόρεια Μακεδονία)


Το σημείο 4 του άρθρου αυτού για παράδειγμα δίνει την δύναμη στην Ελληνική πλευρά να απαιτήσει την εξάλειψη κάθε ιστορικής αναφοράς στην αρχαία Ελλάδα. Ακόμα και την αλλαγή της σημαίας της Βόρειας Μακεδονίας. Τα Μακεδονικά μπορεί να αναφέρονται με αυτό το όνομα αλλά απεμπολείται η όποια σύνδεση με τον Ελληνικό αρχαίο πολιτισμό με την παραδοχή ότι είναι Σλαβική η γλώσσα.
Κι αν ξαναβγεί κάποια εθνικιστική κυβέρνηση στο μέλλον και αμφισβητήσει την συμφωνία;




 
Τότε ακόμα και αν υπάρξει αδιαλλαξία στη μεταξύ των κρατών συνεννόηση, αναλαμβάνουν τα διεθνή θεσμικά όργανα. Οι γεωπολιτικές αναλύσεις με τα διάφορα “αν”, εμπλέκοντας μέσα Τουρκία, προφητείες, υφαλοκρυπίδες, “μεγάλες” εθνικιστικές αλυτρωτικές ιδεοληψίες κλπ, που μονοπωλούν τις ηλεκτρονικές κοινωνικές συζητήσεις, ξεφεύγουν στη σφαίρα του φανταστικού αυτή τη στιγμή, με τις τωρινές γεωπολιτικές ισορροπίες στα Βαλκάνια.

Τι κερδίζουν οι Βορειομακεδόνες απο αυτή τη συμφωνία σε κοινωνικό/ιστορικό επίπεδο;



Επειδή η σύγχρονη ιστορία βασίζεται για τους Βορειομακεδόνες στην εξέγερση του Ίλιντεν, επειδή θεωρούν ότι αναγνωρίστηκαν από τον Τίτο σαν Μακεδόνες, κερδίζουν την ιθαγένεια με αυτό το όνομα. Δηλαδή υπάρχει η αντίφαση να λέγεται η χώρα Βόρειο Μακεδονία και ο πολίτης, όχι Βορειομακεδόνας, αλλά σκέτο Μακεδόνας. Αυτό είναι κιόλας το αδύναμο σημείο της συμφωνίας κατά μία άποψη μιας και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μπορεί μελλοντικά να χρησιμοποιηθεί και πάλι από αλυτρωτική εθνικιστική πολιτική. Επειδή δηλαδή υπάρχουν Μακεδόνες, αλλά μόνο Βόρεια Μακεδονία, δημιουργείται η αξίωση για Νότια, Δυτική κλπ που τώρα θα μπορούσαν να θεωρούνται από κάποιον εθνικισμό οτι είναι κατακτημένες!
Η συμφωνία όμως παίρνει τα μέτρα της για να μην υπάρχουν μελλοντικά τέτοιες παρερμηνείες;

Στο άρθρο 3, παρ 4 και στο άρθρο 6 συμφωνείται ότι:





Πρέπει να πούμε ότι ακόμα και ο εθνικισμός που αναπτύχθηκε στη γειτονική χώρα, αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό ως πίεση και αντίδραση στους φόβους της Ελλάδας. Στην πράξη μετά την πτώση της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν έχει υπάρξει κάποιο πρόβλημα μεταξύ των δυο κρατών και τα διπλωματικά επεισόδια με θέμα το όνομα, πάντα ήταν χαμηλής έντασης, ακόμα και από εθνικιστικές κυβερνήσεις.
Η συμφωνία αυτή λοιπόν σε δεύτερο χρόνο επικυρώνει και τις καλές προθέσεις για συνεργασία των δυο κρατών, σε ένα άλλο επίπεδο. Αυτό της οικονομίας.

Μέχρι τώρα η άποψή μου σχεδόν μπορεί να χαρακτηριστεί “φιλοκυβερνητική”.
Κι αυτό γιατί δεν είδαμε ακόμα τα ουσιαστικά κομμάτια της συμφωνίας, τα οποία βρίσκονται στο επίπεδο της οικονομίας.
Ας επαναλάβουμε λοιπόν το ερώτημα που βάλαμε πριν από αυτόν τον ιστορικό πρόλογο.
Τελικά ποιος είναι ο κερδισμένος από αυτή την συμφωνία;

Καταρχήν η Βόρεια Μακεδονία (πρέπει να συνηθίσουμε να το λέμε έτσι πχια!), ψοφάει για επενδύσεις. Μάλιστα για να προσελκύσει ξένους επενδυτές κάνει εκπτώσεις ακόμα και σε εργατικά δικαιώματα. Τις διαφημίζει κιόλας αυτές τις εκπτώσεις (με την ανοχή της κυβέρνησής τους προφανώς) σε βιντεάκια του τύπου “Είμαστε η Κίνα της Ευρώπης”


Με σταθερή φορολογία 10% για όσους καπιτάλες χώσουν τα λεφτά τους εκεί, με μέσο μισθό τα 430 ευρώ (υπερεκτιμημένο το κόβω), με 10 χρόνια “φορολογικές διακοπές” σε επενδυτές που τα ρίχνουν σε ζώνες ελεύθερου εμπορίου και μπόνους από πάνω με απαλλαγές στην απόδοση του ΦΠΑ στο κράτος! Με πλεονεκτική θέση για διαμεταγωγές εμπορευμάτων στην Ευρώπη, έχει καταφέρει είδη να ψήσει αρκετούς να πάνε να επενδύσουν εκεί. [10]
 
Μετά την Γερμανία (φυσικά! Βλέπε παλιότερο άρθρο [11]) και την Μεγάλη Βρετανία πριν από εμάς, είμαστε η 3η επενδυτική δύναμη στη Βόρεια Μακεδονία. (στοιχεία Σεπτεμβρίου 2017) [12]
Παρότι όμως εισρέουν επενδύσεις, με τέτοια “τζαμπέ” φορολογία, φυσικά το κράτος δεν εισπράττει τα τρελά αναλογικά έσοδα, οπότε και τα budget για δημόσιες επενδύσεις είναι μετρημένα.
Πόσο μάλλον που μέχρι πρότινος τα έσοδα γίνονταν Μεγαλέξανδροι και Φιλιππες.
Φανταστείτε λοιπόν να είστε ο Μυτιληναίος, ο οποίος φυσικά και έχει πάει για επενδύσεις εκεί (στα μεταλλεία για παράδειγμα [13]) και το έχετε γυρίσει στην ενέργεια τα τελευταία χρόνια, επειδή παίζουν και τα ΕΣΠΑ στην Ελλάδα τουλάχιστον.
Πως λοιπόν να διαφυλάξει ένας τέτοιος πετυχημένος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας τα καλά αποτελέσματα του ομίλου του; [14]

Στη Βόρεια Μακεδονία όσες μπίζνες κι αν κάνει το πλάνο είναι περιορισμένο. Κι αυτό γιατί δεν παίζουν Ευρωπαϊκά προγράμματα απασχόλησης ή ενίσχυσης. Για να απλώσει ο Μυτιληναίος (κι κάθε επενδυτής τύπου Μυτιληναίου, τα φτερά του ( ο οποίος αναφέρθηκε τυχαία. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε καπιτάλας στη θέση του Μυτιληναίου), θα πρέπει να επιλυθεί επιτέλους η φάση με το όνομα, να αρχίσει διαπραγματεύσεις ένταξης στην Ε.Ε., να έρθουν τίποτα χρηματοδοτικά προγράμματα για τη Β.Μακεδονία, να αρχίσει να κατασκευάζει υποδομές η χώρα για ενέργεια πχ, να τα αρπάξει διπλά ο Μυτιληναίος. Κι από τις φορολογικές ελαφρύνσεις και από τις επιδοτήσεις στήριξης της Βορειομακεδόνικης οικονομίας.

Αν θέλουμε να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα για το ποιος κερδίζει δηλαδή, η απάντηση είναι τα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά κεφάλαια, που θα επενδυθούν εκεί μαζί με την Αμερικάνικη βιομηχανία ασφάλειας που “σπρώχνει” εμπόρευμα μέσω του ΝΑΤΟ.



Η ίδια η συμφωνία καθορίζει και τους τομείς που θα γίνουν μπίζνες, που εντελώς τυχαία είναι οι βασικοί άξονες των προγραμμάτων τύπου ΕΣΠΑ. Μάλιστα προβλέπονται κι άλλα τελωνεία για να καθίσταται ο έλεγχος ακόμα πιο αποτελεσματικός. Ο Έλεγχος μάλιστα χρειάζεται στους Ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες και για να καταπολεμήσουν τα “φτηνά” Κινέζικα. Όσοι παραγγέλνετε ιντερνετικά απο Κίνα, ίσως έχετε καταλάβει πως γίνεται να αποφεύγετε τα μεταφορικά για προϊόντα που στοιχίζουν ακόμα και κάτω του Ευρώ, τα οποία περνούν κάτω από την μύτη των Τελωνειακών και χρησιμοποιούν το “ευνοϊκό” επιχειρηματικό περιβάλλον της Βορειομακεδονίας ή της Τουρκίας. Το να μπει λοιπόν ένας φραγμός και ένας έλεγχος, είναι υπέρ των Ευρωπαϊκών κεφαλαίων. (και κατά του ιντερνετικού καταναλωτή Κινέζικων!)


Κι ενώ στη συμφωνία περιγράφονται σε μεγάλη έκταση οι προοπτικές της οικονομικής συνεργασίας σε νεοφιλελεύθερη βάση, φυσικά δεν αναφέρεται ούτε γραμμή για συνεργασία εργατικών σωματείων ας πούμε. Ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι να οργανώνονται διακρατικά στις ίδιες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Ευτυχώς παραχωρείται από την συμφωνία η “ελεύθερη διακίνηση ατόμων”, ώστε να έρχονται και οι Βορειομακεδόνες εδώ και στην Ευρώπη γενικότερα για ένα καλύτερο μεροκάματο και για να να υποβαθμίσουν κι άλλο τους εθνικούς μισθούς.

Οι αυτοαποκαλούμενοι “αριστεροί” του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν για άλλη μια φορά, θάβουν έντεχνα τις αξίες της αριστεράς, τις αξίες για την χειραφέτηση του εργατικού κόσμου,αναπαράγοντας και επεκτείνοντας τον καπιταλισμό σε νέες γαίες της απαγγελίας, όπως κάνει κάθε συνεπές σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που λειτουργεί τελικά ενάντια στα εργατικά συμφέροντα.


Εν κατακλείδι, μπορεί οι εθνικιστικές φωνές να προκαλούν θόρυβο για το ιστορικό/πολιτισμικό πλαίσιο, αλλά είναι καταδικασμένες να σβήσουν από την περισσότερο ειρηνική νεοφιλελεύθερη προοπτική, που όμως κι αυτή παραμένει άδικα ταξική σε σχέση με μια Μαρξιστική προσέγγιση.
Προς το παρόν το θέμα είναι να γίνουν καινούριες “μπίζνες”.
Και η επίλυση του γόρδιου δεσμού του ονοματολογικού από τον Μέγα Αλέξανδρο Τσίπρα, έγινε με νεοφιλελεύθερο σπαθί, που θα κάνει τους Βορειομακεδόνες μάλλον να το μετανιώσουν στην επόμενη καπιταλιστική οικονομική κρίση.
Μέχρι τότε θα πρέπει να συνηθίσουμε τις αντιφάσεις μας, μέσα από μια ανωμαλιάρικη σχέση εθνικής και οικονομικής συμβίωσης με τα γειτονόπουλα.

Σάκης "Λύκος" Καρανικολόπουλος

Πηγές
[1]Απογραφή του Χιλμη Πασα https://www.lithoksou.net/p/oi-apografes-toy-xilmi-pasa-1988
[2] Σε ότι αφορά τα σλαβικά ιδιώματα στην Ελλάδα, παραπέμπουμε στην έρευνα της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου με τίτλο “Τα σλαβικά ιδιώματα στην Ελλάδα: Γλωσσολογικές προσεγγίσεις και πολιτικές αποκλίσεις” από τον πολυσυλλεκτικό τόμο “Ταυτότητες στη μακεδονία”, εκδόσεις Παπαζήση,1997
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_naming_dispute
[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Demographic_history_of_Macedonia#Macedonian_Question


[7] Η απαγορευμένη γλώσσα - Τάσος Κωστόπουλος (Βιβλιόραμα 2008)
[8] Ταυτότητες της Μακεδονίας (πολλοί συγγραφείς) Εκδόσεις Παπαζήση 1997

[9]Το κείμενο της συμφωνίας Ελλάδας-FYROM
https://www.efsyn.gr/arthro/olokliro-keimeno-tis-symfonias-elladas-pgdm


[10] Οι 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στα Σκόπια
https://eurobc.mk/en/utd_200.html

[11] Το όραμα της Ευρωπαϊκής πίτσας
http://sentra.com.gr/to-orama-tis-evropaikis-pizzas/



Απόσπασμα από συνέντευξη στην εφημερίδα Καθημερινή:
“Χαρακτήρισε, τέλος, το 2017 πολύ καλή χρονιά, αφού επαληθεύθηκαν τα νούμερα και οι στόχοι που είχαν τεθεί όταν ανακοινώθηκε στο τέλος του 2016 η συγχώνευση, και μάλιστα καλύτερα των προσδοκιών. Βελτιώθηκε κατά πολύ το cash flow της εταιρείας και δημιουργήθηκε το κρίσιμο μέγεθος για να υλοποιήσει τα σχέδιά της, προσέθεσε ο ίδιος.”


Σάββατο 2 Ιουνίου 2018

Το όραμα της Ευρωπαϊκής οικονομικής πίτσας!

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη!
Το φάντασμα της πολιτικής κρίσης της αστικής δημοκρατίας

Οι εκλογές στην Ιταλία πάνε να τινάξουν την Ευρωπαϊκή οικονομία στον αέρα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των εκπροσώπων των λεφτάδων του κεφαλαίου, πολιτικούς και οικονομικούς. [1][2][3][4].
Με πιο κυνική ίσως αυτή του Γερμανού Επίτροπου Προϋπολογισμού Γκίντερ Έτινγκερ, που δήλωνε ότι οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν, δημιουργώντας σάλο. [5]
Επειδή όμως η συντηρητική δεξιά, πατροπαράδοτα, έχει μια σχέση έρωτα και πάθους με τους λεφτάδες, μπερδεύει τις πολιτικές μαριονέτες, που γλύφουν εκεί που πριν λίγο έφτυναν. Χαρακτηριστική η μεσοβέζικη έως αντιφατική στάση του προέδρου της Κομισιόν Ζ.Κ Γιούνγκερ που από την μια τσατίζει τους Ιταλούς λέγοντας ότι οι Ιταλοί πρέπει να δουλεύουν περισσότερο, να είναι λιγότερο διεφθαρμένοι και να μην επιρρίπτουν όλα τα προβλήματα της χώρας τους στην ΕΕ [6] κι απο την άλλη τα χώνει στους Γερμανούς δηλώνοντας ότι “στην περίπτωση της Ιταλίας καλό θα είναι να μην επιχειρηθεί να δοθεί ένα "μάθημα" στη Ρώμη, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.” [7] , αμφισβητώντας την ηγεμονική στάση της Γερμανίας και χαϊδεύοντας την Ιταλική ακροδεξιά και τις αγορές, ώστε να δημιουργήσει ισορροπίες.
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη!

Στην Ισπανία πάλι ο Μαριάνο Ραχόϊ θάβει την Ισπανική δεξιά μέσα στα λασπόλουτρα της διαφθοράς, ενώ τα προσκείμενα του κεφαλαίου ΜΜΕ, εκθειάζουν τις προσπάθειες ανάκαμψης που έκανε για την Ισπανική οικονομία. Λογικό! Όπου έρχονται επενδυτές, έρχεται η ευημερία των αριθμών, η ευημερία αυτών που τους στηρίζουν και την πληρώνει ο κοσμάκης! Το τραγικό είναι ότι ο τυπάς και το εθνικόκαυλο κόμμα του έχασε την εξουσία “στα χαρτιά” με πρόταση μομφής από το αριστερό κόρνερ, με κόντρα άνεμο.

Τι οδήγησε όμως την κατάσταση εδώ και οι βασικοί “παίχτες” της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα; Γιατί οι ακροδεξιές ιδέες αναβιώνουν (και όχι μόνο στην Ευρώπη);
Πιστεύω ένας βασικός παράγοντας είναι η πολιτική στάση της Γερμανίας που προσπαθεί να επιβληθεί και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Γερμανών λεφτάδων, με κάθε τρόπο.
Γενικά οι μικροαστικές αντιλήψεις έχουν επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι μια κεντροδεξιά ή σοσιαλδημοκρατική πολιτική εκφράζει τον ρεαλισμό, την σταθερότητα και την οικονομική ευημερία. Πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να τους ξανακάτσει κάτι σαν τον Χίτλερ, αλλά οι σιωπηλοί πλειοψηφούντες λόγω της αγανάκτησης ωθούνται προς τα κει. Χωρίς φυσικά να μπορούν να αντιληφθούν ότι η μετακίνηση προς τα άκρα δεξιά, τελικά ικανοποιεί ίσως καλύτερα τα συμφέροντα των λεφτάδων. Απλά τους τρομάζει ότι θα χάσουν κεκτημένα πολλών ετών και θα τεθούν υπό αμφισβήτηση συνθήκες που χτίσανε τα συμφέροντά τους. Γι αυτό δείχνουν χαμένοι και αλλοπρόσαλλοι ως προς τις δηλώσεις, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό επηρεάζουν τις χρηματαγορές. Τον καθρέφτη της απληστίας τους!

Ας δούμε όμως πώς δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το όραμα της τεράστιας οικονομική πίτσας, που τα υλικά της είναι λιωμένα πάνω στη ζύμη και ποιοί τραβάνε να πάρουν το καλύτερο κομμάτι.

Το σχέδιο του “κεντροευρωπαϊσμού” (Mitteleuropa)

Θα σας συστήσουμε δυο πρωτεργάτες του οράματος της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο πρώτος ονομάζεται Georg Friedrich List (1789-1846). Ήταν γερμανο-Αμερικανός οικονομολόγος. Ήταν υψυλόβαθμος υπάλληλος του δημόσιου τομέα και το 1817 διορίστηκε στο πανεπιστήμιο του Tubingen. Το 1822 καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλακή στο φρούριο του Aspeng απο όπου δραπέτευσε στην Αλασατία και αφού επισκέφτηκε την Γαλλία και την Αγγλία κατέληξε στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ το 1825, όπου έγινε γαιοκτήμονας και εκδότης εφημερίδας. Το 1837-43 τον βρίσκουμε στο Παρίσι ως αναλυτή και ανταποκριτή της Allgemeine Zeitung. To 1841 μάλιστα αρνείται μια προσφορά λόγω υγείας να εργαστεί σε μια άλλη εφημερίδα της εποχής, την Rheinische Zeitung και ένας άγνωστος νεαρός με όνομα Carl Μarx ανέλαβε την θέση!
Για τον List η Mitteleuropa οριζόταν σαν μια περιοχή από την Βαλτική και την Βόρεια Θάλασσα προς Βορά, μέχρι τη Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα προς Νότο.
Στα κείμενά του διατυπώνει δυο βασικές θέσεις:
1. Το μέλλον ανήκει στις μεγάλες οικονομικές οντότητες που θα τεθούν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους.
2. Το μέλλον του Γερμανικού κράτους έγκειται στην Ευρωπαϊκη ήπειρο και εδώ είναι που θα πρέπει να αναζητήσει τις αποικίες του.
Άρχισε να καταρτίζει τα σχέδιά του για την Αυστρο-Γερμανική επέκταση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή γύρω στο 1820. Σε υπόμνημά του προς τον αυστριακό αυτοκράτορα, προσπάθησε να τον πείσει ώστε να καταργηθούν οι τελωνειακοί δασμοί που υπήρχαν μεταξύ τους, των γερμανικών πριγκιπάτων και την Αυστρία. Συνέστησε επίσης προστατευτικά μέτρα κατά των εισαγωγών από την Γαλλία, την Βρετανία και τον υπόλοιπο κόσμο. [8]

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτές οι απόψεις του List έχουν επιβιώσει μεταλλαγμένες μέχρι τώρα στη Γερμανική κοινωνία και εξηγεί ως ένα σημείο τον οικονομικό επεκτατισμό της. Η Μέρκελ και ειδικά ο Σόϊμπλε νομίζω εκφράζουν αυτή τη μερίδα της Γερμανικής κοινωνίας με την πολιτική τους τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στη Μέση Ανατολή ή με την στάση τους στις διαμάχες στη Συρία.

Ο δεύτερος πρωτεργάτης του Ευρωπαϊκού οράματος ονομάζεται Constantin Franz (1817-1891). Γιός ενός Πάστορα, εργαζόταν ως υπάλληλος των δημόσιων υπηρεσιών της Πρωσίας, μεταξύ των οποίων και στο προξενείο της Βαρκελώνης.
Οι απόψεις του ήταν ενάντια στον Εθνικό φιλελευθερισμό. Δεν επιθυμούσε την δημιουργία ενός Γερμανικού έθνους-κράτους και αντιπρότεινε μια Ομοσπονδία κρατών που θα συμπεριλάμβανε τα μέλη της συνομοσπονδίας του Ρήνου, τις Κάτω Χώρες, την Ελβετία, την Πρωσία, την Λιθουανία, την Αυστρία και την Πολωνία. Η συμμαχία αυτή θεωρούσε ότι θα ήταν ικανή στρατιωτικά να αποτρέψει άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής, όπως η Ρωσία και οι αποικιοκρατικές Γαλλία και Αγγλία αλλά και την ανερχόμενη Βόρεια Αμερική.
Ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις του για τους Εβραίους για τους οποίους γράφει “Πρέπει να τελειώσουμε με την Εβραϊκή οικονομία, καθώς χωρίς την διευθέτησή της, μια πραγματική αναγέννηση παραμένει σχεδόν αδύνατη”. Οι επιφυλάξεις του για την “Εβραϊκή οικονομία” μεγάλωσαν όταν οι Εβραίοι της επαρχίας Posen αποκτούν πολιτικά δικαιώματα με το σύνταγμα της Πρωσίας το 1848. “Από την στιγμή που μετακομίζουν όλο και πιο πολλοί στο Βερολίνο, η κύρια πηγή της Ιουδαιοποίησης της πρωτεύουσας έχει γίνει η επαρχία Posen. Το μεγάλο δουκάτο του Posen θα πρέπει πιθανώς να κρατήσει τους Εβραίους του για τον εαυτό του”
Οι ρατσιστικές δηλαδή αντιλήψεις φαίνεται ότι προϋπάρχουν πολύ πριν την άνοδο των ΝΑΖΙ, μιάς και βρισκόμαστε ακόμα στα μέσα του 19ου αιώνα! [8]

Οι παραπάνω απόψεις ζυμώθηκαν αρκετά, με υπόβαθρο πάντα έναν τρόπο μιας Γερμανικής ηγεμονίας, ώστε να αντισταθμιστούν οι άλλες ιμπεριαλιστικές ηγεμονίες της εποχής. [8]

Έτσι φτάνουμε στο 1904 όπου ιδρύεται η Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (Mitteleuropascher Wirtschaftsverein -(MEWV), από Γερμανούς βιομήχανους και εργοδοτικές ενώσεις (κυρίως από την Σαξονία και την Σιλεσία). Δεν σας θυμίζει λίγο κάτι σαν πρόδρομο της ΕΟΚ;
Την MEWV θα την ξανασυναντήσουμε μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του ναζιστικού καθεστώτος, με παραπλήσιο όνομα, αλλά σαφώς αναβαθμισμένη.
Την εποχή αυτή ο Heinrich Class, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Παν-Γερμανικής Λίγκας δημοσιεύει το 1912 με ψευδώνυμο Daniel Frymann ένα βιβλίο με τίτλο “Αν ήμουν αυτοκράτορας” (Wenn ich der Kaiser), το οποίο χαιρετούν με ενθουσιασμό όλοι οι συντηρητικοί διανοούμενοι και οι εφημερίδες φερέφωνα της βαριάς βιομηχανίας. Πολλές από τις ιδέες και τις προτάσεις του βιβλίου περιλαμβάνονται αργότερα στο μανιφέστο του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος
Στο βιβλίο οι ιδέες περιστρέφονται γύρω από αυτό που χαρακτηρίζει ως “Πρώτο μοντέλο της κρατικής εξουσίας”, την δημιουργία ενός “ζωτικού χώρου” στην Ευρώπη, την δημιουργία αποικιών στη νοτιοανατολική Ευρώπη (στη γειτονιά μας δηλαδή), την δημογραφική πολιτική, τον πανγερμανισμό και τον αντισημιτισμό.
“Πρέπει να δημιουργηθεί αυτός ο χώρος! Εάν δεν το πράξουμε εμείς, θα το κάνουν οι δυτικοί και οι νότιοι Σλάβοι. Ωστόσο, η φιλοδοξία για ανεξαρτησία στα έθνη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια της Γερμανίας για ειρηνική διείσδυση σε όλη την περιοχή”, αναφέρει ένα απόσπασμα στο βιβλίο. [8]

Το 1915 το ζήτημα της Μεσευρώπης (mitteleuropa), επανέρχεται επίσημα από τον Γερμανό στοχαστή Friedrich Naumann με το ομώνυμο βιβλίο του. Ουσιαστικά οι ιδέες αυτές έχουν κατασταλάξει σε ένα πολιτικό σχέδιο οι οποίες όμως χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Στην πρώτη που ιδεολογικά είναι κάπως φιλελεύθερη και στηρίζονταν από τις τράπεζες, την βιομηχανία και τις κατασκευαστικές εταιρείες της εποχής, το όραμα στόχευε σε ένα πολυεθνικό οικονομικό μπλόκ με μια ενιαία τελωνειακή πολιτική, αλλά με το κάθε κράτος μέλος να διατηρεί την ανεξαρτησία του.
Στην δεύτερη την οποία προωθούσαν μεγάλοι γαιοκτήμονες, στρατιωτικοί και αυτοκρατορικοί κύκλοι ο στόχος ήταν η πολιτική υποταγή με στρατιωτικές παρεμβάσεις. Το βιβλίο του Naumann για την Μεσευρώπη ήταν από τα δημοφιλέστερα αναγνώσματα κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μεταξύ 1915 και 1918 το σχέδιο της Μεσευρώπης αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Κατά τα χρόνια αυτά ο Naumann είναι ιδιαίτερα δραστήριος και προσπαθεί να πείσει τα κέντρα αποφάσεων της Γερμανίας για την αναγκαιότητα της υλοποίησης των σχεδίων. Το 1917 ιδρύεται το Vaterlandspartei (Πατρίδα κόμμα) και σύντομα γίνεται μια ακραία εθνικιστική οργάνωση. Είναι ο πρόδρομος του κόμματος των NAZI.

Το 1918 επισφραγίζεται από την ήττα στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και η Γερμανική βιομηχανία συρρικνώνεται και μεταναστεύει στην Κεντρική και Νότια Ευρώπη (λόγω των πολεμικών αποζημιώσεων αρχικά και έπειτα από το κραχ της οικονομίας του 1929)
Το 1918 ξεκινάν και οι προσπάθειες για την ίδρυση τελικά της MWT- Κεντρικής Ευρωπαϊκής Οικονομικής Επιτροπής (Mitteleuropaischer Wirtschaftstag). H ίδρυση της MWT οφείλεται κυρίως στην Friedrich Krupp AG. Πρόκειται για τους μεγαλύτερους ομίλους της βαριάς Γερμανικής βιομηχανίας που ασχολούνταν με την παραγωγή χάλυβα. Παράλληλα διάφορα ερευνητικά ινστιτούτα εξαπλώνονται στη Νοτιανατολική Ευρώπη την δεκαετία του 1920, με σκοπό να διαχύσουν τις ιδέες της πολιτικής της Γερμανικής κυβέρνησης και χρηματοδοτούνται από το Γερμανικό υπουργείο εξωτερικών

Έτσι το 1926 φτάνουμε σε άλλη μια σημαντική προσπάθεια από τα Γερμανικά μονοπώλια να επιβάλουν την οικονομική διεύρυνση και την πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας με συμφωνία στόχευσης του “Συνεδρίου Κεντροευρωπαϊκών Επιχειρήσεων” γνωστή ως MEWT. H MEWT αποτελούνταν από εκπροσώπους διάφορων εθνικοτήτων, μεταξύ άλλων της Αυστρίας, Ουγγαρίας, Τσεχοσλαβακίας και Ηνωμένου βασιλείου και υποστήριζε τις ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές. Το 1926 λοιπόν η γερμανική MWT συμμετέχει στην ΜΕWT με πρόεδρο τον Φρίντριχ Αλφρεντ Κρούπ. Ο Tilo Wilmowsky διεύρυνε τον αριθμό των μελών της MWT η οποία συμπεριέλαβε όλους τους σημαντικούς Γερμανούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Ενδεικτικά την IG Farben, την ένωση μεταλλευτικών επιχειρήσεων, τις αυτοκινητοβιομηχανίες, τις βιομηχανίες κατασκευής μηχανών, τις βιομηχανίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, την τράπεζα της Δρέσδης, τις μεταποιητικές βιομηχανίες, τους μεγαλοκτηματίες, την κοινοπραξία του Έσσεν, την Γερμανική και Ευρωπαϊκή λέσχη αυτοκινήτου (ADAC), την δίαιτα των Γερμανικών πόλεων και την ένωση Γερμανών βιομηχάνων.
Ο Tilo Wilmowsky ήταν επίσης επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του DNVP, του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος, που πριν την άνοδο του ναζιστικού κόμματος (NSDAP) ήταν το κύριο συντηρητικό και εθνικιστικό κόμμα. Το 1933 άλλαξε το όνομα του σε “Γερμανικό Εθνικό Μέτωπο” (DNF) το οποίο συναίνεσε στο καταστήσει τον Χίτλερ ουσιαστικά σε δικτάτορα.

Το 1933 ο Χίτλερ έρχεται στη εξουσία. Η ιδέα της Μεσευρώπης πλαταίνει και γίνεται κίνημα για την “Πανευρώπη”. Ένθερμος υποστηρικτής αυτής της ιδέας είναι ο Friedrich Hayek, ένας από τους κύριους εμπνευστές του Νεοφιλελευθερισμού. Από τον μεσοπόλεμο κι ύστερα ένθερμος υποστηρικτής της ΕΟΚ. Τα κείμενά του επηρέασαν μάλιστα την ιδρυτική της Συνθήκης της Ρώμης. [8]

Η Πρώιμη μορφή της κοινοπραξίας Άνθρακα και Χάλυβα

Βρισκόμαστε στο 1937. Οι Γερμανικές βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα ανέπτυξαν μια εντατική συνεργασία με την γαλλική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα. Στις 10 Ιουλίου 1937 υπογράφεται η Γαλλο-Γερμανική σύμβαση. Αυτή η σύμβαση αντιστοιχεί σε μια πρώιμη μορφή της κοινοπραξίας άνθρακα και χάλυβα.
Ενδιαφέρον έχει ένα υπόμνημα προς τον υπουργό Hans Heinrich με ημερομηνία 22 Ιουνίου 1940, όταν σχεδόν όλη η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από την μπότα των ΝΑΖΙ. Θυμίζει ανατριχιαστικά την σημερινή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ηγεμονικό ρόλο έχει η Γερμανία και σε σημεία θα σας θυμίζει “μνημόνιο”!
“... με το συνημμένο εξουσιοδοτείται ο πληρεξούσιος για το 4ετές σχέδιο, Υπουργός οικονομικών, να προετοιμάσει ολοκληρωμένα μέτρα για την οργάνωση του γερμανο-ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου...

.. Η Μεγάλης κλίμακας οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους. Μέλη, τα οποία συμπληρώνουν οικονομικά τη Γερμανία ή μοιάζουν με την οικονομική της δομή μπορεί σε μεγάλο βαθμό να ενοποιηθούν με αυτή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις Σκανδιναβικές χώρες, την Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο...

.. Μια τέτοια κεντρική Ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα κάτω από την Γερμανική ηγεσία θα απαιτήσει λύση για τα ακόλουθα προβλήματα:
1. Τα νομίσματα της κεντρικής Ευρώπης πρέπει να ενταχθούν σε μια ενιαία βάση, με την καθιέρωση ενός σταθερού συντελεστή ανταλλαγής μεταξύ αυτών των χωρών.
2. Οι τελωνιακοί φραγμοί Ευρώπη πρέπει να καταργηθούν. Οι ζημίες σε μεμονωμένες βιομηχανίες μπορούν να αποφευχθούν με την καθιέρωση ποσόστωσης, των τιμών και των πωλήσεων μεταξύ των οικονομικών ομάδων... Με τον ίδιο τρόπο η γεωργία θα μπορούσε να προστατευθεί από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από τους οργανισμούς του Γ’ Ράιχ και τους ομολόγους τους σε άλλες χώρες
[Σας θυμίζει λίγο ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) της σημερινής ΕΕ; ]

...Τα παρακάτω είναι τα κύρια γενικά πλεονεκτήματα μια οικονομικής κοινότητας:
1. Η δυνατότητα της ορθολογικής παραγωγής (συγκέντρωση βιομηχανιών σε σε πλεονεκτικότερες απο άποψη κόστους τοποθεσίες και καλύτερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων)
2. Απομάκρυνση των δυσκολιών πληρωμής
3. Διεύρυνση της ελεύθερης τελωνειακής αγοράς
4.Αύξηση εμπορικών διαπραγματεύσεων με άλλες χώρες

... Χάρη στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση θα δοθεί μια ισχυρή ώθηση στην Ευρωπαϊκή οικονομία.
Δεν θα παρέχει αυτάρκεια μιας και θα συνεχίσει να υπάρχει ανάγκη σε πρώτες ύλες, πχ καουτσούκ, κλωστοϋφαντουργικές ύλες, τρόφιμα και ζωοτροφές.. Οι ελλείψεις θα μπορούσαν να καλυφτούν είτε απο τις αποικίες, είτε από τις συναλλαγές με άλλες μεγάλες οικονομικές ζώνες... [8]

Οι ιδέες αυτές της “Πανευρώπης” συνεχίζουν να διαπνέουν διάφορους στοχαστές της ναζιστικής Γερμανίας. Το επιστέγασμα αυτών των ιδεών είναι η “Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα και χάλυβα” που ιδρύεται με σκοπό να δοθεί μια άλλη διάσταση στα συμφέροντα των βιομηχανιών που κερδοσκόπησαν την εποχή του Β’ παγκοσμίου πολέμου παρέχοντας τις βασικές πρώτες ύλες για τη διεξαγωγή του. Διακηρυγμένος σκοπός της συμφωνίας αυτής είναι η κοινή διαχείριση των υλών αυτών από τα πρώην εμπόλεμα κράτη. Συμμετέχουν 6 κράτη (Βέλγιο, Δυτ.Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Ιταλία. Υπογράφτηκε την 18 Απριλίου 1951 και τέθηκε σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952. [9]

Στις 25 Μαρτίου 1957 υπογράφεται η Συνθήκη της Ρώμης. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) είναι ιστορική συμφωνία. Έχουν ενδιαφέρον οι στόχοι αυτής της συμφωνίας, οι οποίοι ήταν το όνειρο και ο διακαής πόθος των Ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών και ειδικότερα των Γερμανών

Για την ΕΟΚ ετέθη ο στόχος της ισόρροπης και σταθερής οικονομικής ανάπτυξης μέσω:

  • Της δημιουργίας ενός ενιαίου χώρου χωρίς εσωτερικά σύνορα που θα επέτρεπε την ελεύθερη μετακίνηση εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων
  • Της εφαρμογής κοινής δασμολογικής πολιτικής προς τις τρίτες χώρες.
  • Την προστασία των ασθενέστερων χωρών, περιφερειών αλλά και κοινωνικών ομάδων μέσω των διαφόρων προγραμμάτων περιφεριακής ανάπτυξης, της ΚΑΠ και των επιχειρησιακών πλαισίων.
  • Της ίδρυσης μιας κοινής οικονομικής και νομισματικής ένωσης και την μελλοντική (για τα δεδομένα της εποχής) προοπτική ενός κοινού νομίσματος.
Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων προωθήθηκαν μια σειρά από δραστηριότητες που περιελάμβαναν:
  1. Τη σταδιακή κατάργηση όλων των δασμών, των ποσοτικών περιορισμών και των μέτρων προστατευτισμού μεταξύ των κρατών μελών.
  2. Κοινή εμπορική πολιτική προς τις τρίτες χώρες.
  3. Κοινή πολιτική σχετικά με την είσοδο και τη μετακίνηση προσώπων στην κοινή αγορά, είτε από τα κράτη μέλη, είτε από τρίτα κράτη.
  4. Κοινή πολιτική στον τομέα της γεωργίας, της αλιείας (ΚΑΠ), της ενέργειας και σταδιακά σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας.
  5. Σταδιακή εφαρμογή κοινών κανόνων προστασίας της αγοράς και κρατικού παρεμβατισμού σ' αυτήν.
  6. Την ενίσχυση της ανταγωνιστηκότητας της βιομηχανίας.
  7. Την ενίσχυση της οικονομικής συνοχής, μέσω διαφόρων κοινοτικών προγραμμάτων.
  8. Την προώθηση της έρευνας και της τεχνολογίας, καθώς και την ενίσχυση της εκπαίδευσης και της κατάρτισης. [10]



Έτσι το να μην ψηφίσει ‘σωστά” η Ιταλία είναι ένα τεράστιο πισωγύρισμα για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών που βλέπουν ένα εθνικισμό να αναβιώνει στην Ιταλία και μάλιστα αμφισβητεί το Ευρωπαϊκό όραμα την νομισματικής ενοποίησης που τόσους αιώνες οι λεφτάδες πάλευαν γι αυτό.
Το ίδιο έκαναν στη Ελλάδα με την απειλή του Grexit και έφτασαν μέχρι να την αναγκάσουν σε περιορισμό της κίνησης των κεφαλαίων (capital controls).
Το ίδιο θα γίνει σε οποιονδήποτε άλλον αμφισβητία των ιερών κατακτήσεων του κεφαλαίου.
Κι ας το γνωρίζουν όλοι, ότι ο στυγνός νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε συνεχή εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Μιας εργατικής τάξης που αποτελείται όλο και περισσότερο από μετανάστες μιας και οι μεταναστεύσεις του κεφαλαίου, αναγκαστικά συνεπάγονται και σε μετανάστευση της ζήτησης για εργασία. Κάτι που είναι ένα φαύλος κύκλος για το ξαναζωντάνεμα ενός νεο-ρατσισμού και του παλιομοδίτικου εθνικισμού.
* Το κείμενο είναι σε μεγάλο βαθμό απευθείας αναπαραγωγή της έρευνας του Ανδρέα Ζαφείρη με τίτλο
“Ναζισμός και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Το διαρκές σχέδιο της Γερμανίας”


Σάκης "Λύκος" Καρανικολόπουλος


Πηγές


[1] http://bankingnews.gr/index.php?id=367992


[8] Το διαρκές σχέδιο της Γερμανίας, Ανδρέας Ζαφείρης. Εκδόσεις Προμαχώνας. 2015